Showponies, de feel good-spektakelrevue van Alex Klaasen, is wegens groot succes aan een vervolg begonnen. Alex is heel blij dat er een Showponies 2 komt want hij kan in deze voorstelling alle kunsten kwijt die hij beheerst. “Ik doe musical, toneel, cabaret, sketch-programma’s op televisie. Maar wat ik ook doe, ik mis altijd iets. Als ik in een musical sta, mis ik vaak de comedy. Heb ik een rol in een toneelstuk, wil ik zingen. In Showponies 2 mis ik niets, ik heb alles wat ik leuk vind om te doen samengebracht in deze voorstelling.”
Had je verwacht dat Showponies zo’n succes zou worden?
“Ik ga er nooit van tevoren van uit dat iets een succes zal worden, dat moet je altijd maar afwachten. Maar ik zag dit vanaf het begin wel enorm zitten ja, des te leuker dus als je dan tijdens het spelen merkt dat het goed valt.”
Denken mensen niet dat het over paarden gaat?
“Jawel, maar het wordt al snel duidelijk dat er geen paard bij komt kijken. Een showpony is een extravert iemand die graag in de spotlights staat, die houdt van zich verkleden en graag gezien wil worden. Het is een beetje een nichtending, dat vind ik ook leuk. De voorstelling trekt veel vrouwen en homo’s. Een jonge jongen besloot na het zien van onze voorstelling uit de kast te komen bij zijn familie. Een groter compliment kan ik niet krijgen.”
In het Engels is een showpony ook een omschrijving van iemand die zich beter voordoet dan hij is, toch?
“Zeker. Daar gaat de voorstelling deels over. Dankzij sociale media zijn we meer dan ooit bezig met hoe we overkomen, met imago. Iedereen stelt zich online op zijn knapst, zijn grappigst en zijn leukst voor. Of juist heel erg bewust op zijn aller lelijkst omdat ze dan zogenaamd hun aller-echtste zelf laten zien. Vaak zijn dat nog knappere foto’s dan de knappe foto’s. Rete-interessant vind ik, heerlijk om naar te kijken.”
Hoe showpony ben jij zelf?
“Behoorlijk showpony-achtig. Qua mezelf creatief willen uiten dan althans. Altijd geweest. Op mijn zesde zat ik op ballet, toen ik zeven was, speelde ik viool, vanaf mijn negende piano. Iedereen wilde altijd dat ik op feestjes en partijen liedjes zong of typetjes deed, als klein jochie al. Zo vonden mensen mij ‘t leukst, dat was wel duidelijk. Uiteindelijk is het mijn werk geworden en nu krijg ik steeds de vraag: Geweldig hoor, al die liedjes en sketches, maar wie is nou de échte Alex? Zo is de voorstelling ook ontstaan. Het gaat over een hang naar echtheid. Antwoord op die vraag is heel simpel; Die Alex zie je door die typetjes heen. Ik ben ze allemaal. Ik verschuil me niet achter typetjes, ik wentel me in ze.”
Je noemt het genre van Showponies revue 2.0. Wat bedoel je daarmee?
“Zolang ik me kan herinneren ben ik een groot bewonderaar van André van Duin. Vroeger mochten mijn broer en ik een keer in de week met mijn vader naar de videotheek om een band te huren. Mijn broer koos consequent een horrorfilm, ik een André van Duin revue. Daar zaten mijn vader en ik dan keihard om te lachen. Ik heb altijd geweten dat ik ook zoiets wilde doen. En dit was het moment. Showponies is revue, maar dan iets moderner, iets jonger en iets sneller. Vandaar 2.0.”
Misschien ook iets gelaagder?
“Ja, de revues van toen waren puur entertainment. Een avond onbezorgd lachen, wat natuurlijk ook heerlijk is. Ik zoek iets meer de tragikomische kant. Dat het publiek heel hard moet lachen en dan ineens denkt: O shit, het is ook wel heel pijnlijk. Ik vind het fijn om mensen aan het lachen te maken maar ik geef ze ook graag een klap in hun gezicht, waar ze eerst van schrikken om daarna te denken: toch best een lekkere klap.”
Ben je soms verbaasd over wat mensen wel of juist niet geestig vinden?
“Ja, er is vaak geen peil op te trekken. Dat kan heel lastig zijn want als iets niet werkt is het ook niet leuk om te spelen. In een komische voorstelling heb je het publiek echt nodig om een scene te kunnen laten bestaan. Als er niet wordt gelachen, komt er geen ritme in, dan is het uitzitten geblazen.”
“Ik vind nog steeds elk begin van een voorstelling doodeng. Grappig zijn is een risicovol vakgebied. Iets is grappig óf niet, meer kleuren zijn er niet. Ik zie ook altijd iedereen zitten. Mannen die van hun vrouw mee moesten. Vrouwen die op voorhand al hebben besloten dat ze om alles gaan gieren omdat ze me zo’n énige jongen vinden. Dat kan de hele avond verpesten als de rest van het publiek chagrijnig wordt en denkt: ‘Jezus wijf, hou je kop effe’. Er kan veel gebeuren in het publiek. Gelukkig ben ik met de jaren wel iets minder gevoelig geworden voor afwijzing. Ietsje. Ik vind het vooral belangrijk om met een leuke club mensen een relaxte, gezellige tournee te hebben.”
Dat is de komende maanden wel weer in kannen en kruiken, met al die verkleedpartijtjes.
“Ja, dat is het, elke avond in een busje door het land met een club leuke mensen en een paar koffers vol glitter en kleur. De tijd is er echt rijp voor, dat zag ik in alle zalen waar we spelen. Cabaret moest jaren cynisch en rauw zijn. Prima, maar ik ben daar niet zo van. Het succes van Showponies laat zien dat de categorie entertainment weer serieus wordt genomen, dat een voorstelling rijk en mooi aangekleed mag zijn. Daar ben ik blij om. Mensen een leuke avond bezorgen waar ze enorm van opknappen, terwijl het stiekem ook nog ergens over gaat.”
De voorstelling Showponies 2 is te zien op woensdag 13 november in Rabo Theater De Meenthe, aanvang 20.00 uur.
